 Bülbül`ün Aşkı 
Günlerden bir gün,
bülbül bir beyaz güle rastlamış.
Rastladığı anda da sevdalanmış beyaz güle.
Dikenleri ürkütmüş yaklaşamamış bülbül,
beyaz güle. Zaman geçtikçe bülbülün beyaz
güle sevdası, kara sevdaya dönüşmüş.
Beyaz gülün özlemine dayanamaz hâle gelince.
Karar vermiş, ne bahâsına olursa olsun beyaz gül ile
bir olmalıyım demiş.
Kanatlanıp uçarak,
tünemiş beyaz gülün toprağına.
Yaklaşmaya başlamış feryad figân
ederek beyaz güle, yalvarmış yakarmış..
Yakardıkça yaklaşmış, yalvardıkça acısı artmış.
Beyaz gülün dalındaki dikenler derin kesikler açmış
bülbülün küçücük yüreğinde. Artık acısını hissedemez hâle
gelince bülbül, düşmüş beyaz gülün toprağına. Kalbindeki derin
kesiklerinden kanlar sızıyor ama, acısını hissetmeyen bülbül gözünü
beyaz gülden alamıyormuş... Bülbül gözlerini beyaz güle kapatmadan
teslim etmiş ruhunu Eş-Şehîd`e... Bülbülün Aşkına hayran olan El-Vedûd,
beyaz gülü bübülün aşk rengine boyamış. Açıldıkça başını yere eğdirip,
bülbülün bedenini gülün düşen yaprakları ile vuslata erdirip birbirine sarıp
sarmalamış... O günden sonra; Aşk şehidi olan bülbül ebedi şükürle, gül ise
güzelleştikçe başını eğip gözlerini bülbülün şehid olduğu toprağa dikerek. Aşk
rengine boyanmış yapraklarıyla bülbülün kabrini süsleyerek vuslata ererler.
|
